1236 – Umro srpski arhiepiskop i državnik Sveti Sava, otac srpske državotvornosti, prvi srpski arhiepiskop, prosvjetitelj, utemeljivač srpske diplomatije, prosvjete, literature, zakonodavstva, zdravstva. Njegove mošti su iz bugarske prijestonice Trnovo, gdje je umro na povratku iz Jerusalima u Srbiju, prenesene i sahranjene u manastiru Mileševa tek 6. maja 1237, jer je bugarski car Ivan Asen Drugi jedva pristao na zahtjev Savinog sinovca kralja Vladislava da ih prenese u otadžbinu – i Asen i Trnovljani su smatrali počivanje Savinog tijela kod njih za veliku milost Božju. Najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje, rođen kao Rastko Nemanjić, kao mladić je otišao oko 1192. na Svetu Goru i zamonašio se u ruskom manastiru Sveti Pantelejmon, a poslije očeve smrti 1200. vodio je državnu politiku s bratom – kraljem Stefanom Prvovjenčanim. U Nikeji je 1219. od romejskog (vizantijskog) cara Teodora Prvog Laskarisa i vaseljenskog patrijarha Manojla Prvog Haritopula 1219. izdejstvovao autokefalnost (samostalnost) srpske crkve i srpsku arhiepiskopiju, za čije je sjedište odredio manastir Žiču. Srpske zemlje je podijelio na deset episkopija i za episkope je postavljao samo Srbe. U Raškoj je bilo osam episkopija – Žiča, Ras, Toplica, Moravica, Dabar, Budimlje, Hvosno i Prizren, jedna u Zeti (na Miholjskoj Prevlaci u Bokokotorskom zalivu) i jedna u Zahumlju (Ston na Pelješcu). Arhiepiskopija i posebno najzapadnije episkopije na Prevlaci i u Stonu bile su glavna brana agresivnom papstvu, koje se učvrstilo na Balkanskom poluostrvu poslije Četvrtog krstaškog rata od 1202. do 1204. S putovanja po Bliskom istoku donio je velike svetinje – dijelove časnog krsta, dio Hristovog trnovog vijenca, igumansko žezlo koje mu je proročanstvom ostavio Sveti Sava Osvećeni iz Palestine, ikonu Bogorodice Trojeručice, nošenu u bojevima ispred vojske do propasti srpske srednjovjekovne države. Veoma obrazovan, napisao je manastirske tipike (monaški ustavi) – Karejski, Hilandarski i Studenički. Kapitalni značaj imao je njegov prevod s grčkog „Šeste novele“ Svetog cara Justinijana Velikog – koju je očistio od kasnijih nepravoslavnih dodataka – osnovni pravoslavni politički i državno-pravni dokument u kojem je objašnjena ideja simfonije (saglasje) crkve i države. „Šesta novela“ (Zakonopravilo ili Krmčija, od riječi krma – upravljanje) sa srpskog je prevedena na jezike ostalih pravoslavnih naroda. Simbol simfonije je dvoglavi orao i prvi srpski dvoglavi orao predstavljao je Svetog Savu i njegovog brata Svetog kralja Stefana Prvovjenčanog (Sveti Simon). U pravoslavnoj crkvi Svetog Savu nazivaju i Ravnoapostolni (ravan apostolima) i Mirotvorac, jer je 1208. u manastiru Studenica nad mrtvim očevim tijelom koje je prenio sa Svete Gore izmirio braću Vukana i Stefana i tako zaustavio građanski rat koji je pod pritiskom rimokatoličke crkve započeo Vukan, a diplomatskim misijama unosio je mir i među balkanske narode. Njegov kult je veoma snažan kod svih pravoslavnih naroda Balkana i u Rusiji. U djelu „Život gospodina Nemanje“ (Sveti Simeon) opisao je očev život. Zajedno s ocem, u junu 1198. od romejskog cara Aleksija Trećeg Anđela izdejstvovao je hrisovulju na osnovu koje je podigao manastir Hilandar, učinivši ga centrom srpskog crkvenog i književnog života.
